Regelmatig verscheen Paula aan het graf van haar broer. Aanvankelijk dacht ik dat ze hem een zielengroet wilde brengen, maar na het bestuderen van haar lichaamstaal begreep ik dat ze andere bedoelingen had.

Vanochtend zag ik haar opnieuw staan, handen in de zij en de voeten op heupbreedte neergezet. Ze droeg zwarte veterlaarsjes waarvan de hakken waren afgesleten, bijna tot op de zolen. Het blond-grijze haar oogde viltig. De tot boven de enkels vallende bruine jurk met vale plekken ter hoogte van haar schoot en rond de ellenbogen, bevestigde het beeld dat ik van haar had, dit was een vrouw die bij leven stevig had moeten aanpoten. Ik liep naar haar toe. ‘Goedemorgen.’

Zonder opkijken riep ze: ‘Zo! Ben je daar eindelijk?’