Laat ik oprecht met u zijn. Toen ik mijzelf de vragen voorlegde, had ik echt even tijd nodig om bij positieven te geraken. Ik realiseerde mij namelijk dat ik de voeling met de uitdrukking “hoop doet (na)leven” was kwijtgeraakt. Zomaar, vervlogen in het tumult van de alledaagse actualiteit. De overweldigende gebeurtenissen, het herkauwen van nieuwsberichten en het wegen van meningen van mensen die stonden te touwtrekken aan het gelijk, hadden mijn bewustzijn volledig opgeëist.

Ik hoopte, als zovelen, op betere tijden. Edoch, in plaats van een bijdrage te leveren door te geven wat ik te geven heb en te doen wat ik het liefst doe, namelijk gesprekken voeren over het leven en vertellingen uitdelen, liet ik mij afleiden door omstandigheden waar ik geen invloed op had. Zonder te beseffen, zocht ik zelf in de kluwen naar een touw om aan te trekken; hopend het lot te keren en zo spoedig als mogelijk terug te gaan naar het oude. In plaats van het onvermijdelijke te omarmen, verloor ik mezelf in zorgen. Komt het nog wel goed met de mensheid? dacht ik op het laatst. En daarmee had ik angst de gelegenheid gegeven om een loopje met mijn hoop te nemen.

Herkent u dat? Dat er iets gebeurt dat zo hevig is dat de bodem onder uw voeten vandaan geslagen wordt? Verlies plots aan de deur staat en u wordt geconfronteerd met een realiteit die niet te bevatten is? Dat de gebeurtenis zo hard ingrijpt in het leven dat de adem stokt? Vast wel, want dergelijke pijn snijdt in ieders ziel.

Kiezen om de pijn te doorvoelen is moeilijk. Eenvoudiger is het om in weerstand te schieten, of om de pijn te negeren en te ontlopen. Toch is het niet handig om over het leed heen te stappen, pijn zoekt namelijk altijd een weg om zich te uiten. Op onbewust niveau groeit drang om het onvoorziene te willen voorzien en om omstandigheden te sturen. Wie van tevoren een uitkomst berekent, rekent op een zekere afloop. Dat schept verwachtingen. Komen die verwachtingen niet uit, dan is de teleurstelling groot en kan woede het gevolg zijn. Achter deze woede schuilt vaak angst voor verlies en dat veroorzaakt weer pijn. Boemerang!

Oorzaak en gevolg, allemaal keurig achtereen opgeschreven denkt u wellicht, wat moet ik ermee? Beseffen dat de slang die angst heet overal tussendoor sluipt en zijn gif uitspuugt is juist reden om te wanhopen. Hoezo, hoop doet leven? Is er nog wel ruimte voor hoop?

Hoop is als een zaadje, alleen als het wordt overgoten met aandacht kan het groeien. Koester daarom uw hoop bij het nemen van beslissingen en bij het maken van keuzes. Hoe klein en onbezonnen sommige keuzes ook mogen lijken, kies altijd in het verlengde van uw leidraad en het pad richting licht kan zich onder uw voeten ontvouwen.

De hoop vergeten? Of opgegeven? Begin dan van vooraf aan. Al wat u hoeft te doen is het hartenlicht aanknippen en uzelf eraan herinneren waar u altijd al naar toe wilde. Schrijf het op, waarheen leidt de gehoopte weg? Maak er een intentie van. Als het droomgevoel raakt aan het geluk van een kind dat voor het eerst alleen weet te fietsen, weet u dat u de juiste afslag heeft genomen.

Kortom, opdat hoop u doet leven.