Gedachten, ze doen niemand kwaad. Ook al zijn ze soms donker. Toch? Het zijn immers slechts bedenksels. Ineens komen ze bovendrijven, soms vloeien ze voort uit opgekropte emoties of onverwerkte trauma’s. Het enige dat ze van het bewustzijn verlangen, is een beetje aandacht.

Maar gedachten… ze zijn niet zo onschuldig als ze aanvankelijk lijken. Ze sjouwen vaak een negatieve lading mee. Eenmaal geproefd van het comfort in het brein, willen ze meer. En daarom keren ze terug. Aanvankelijk maandelijks. Dan wekelijks, totdat ze elke ochtend bij het ontbijt aanschuiven. Al dan niet vergezeld van nóg meer spinsels; flarden van zinnen die regelmatig langs het bewuste wandelen. Tezamen vertellen ze een verhaal, tezamen scheppen ze een wereld die niet bestaat.

Negatieve gedachten, ze graven stiekem een kuiltje in de voedingsbodem en laten een zaadje achter. Een zaadje dat zich kan opladen met woede. Het hunkert naar aandacht.

Gedachten, ze spiegelen de geest overtuigingen voor als zijnde feiten. De mens, eenmaal in de ban van zijn eigen interpretaties, is bereid heel zijn doen en laten erop af te stemmen en zelfs zijn leven ernaar in te richten. Hij speurt in de buitenwereld naar opvattingen die zijn gelijk onderstrepen. En zie, wie zoekt? Die zal geheid vinden.

Ineens is er dat plantje met grauwe blaadjes. Het groeit en vertakt zodat er ruimte komt voor nog meer blaadjes. Het wordt groter en groter. Het eist alle energie op en voedt zich met pijn. Binnen de kortste keren woekert het als onkruid in het intellect, totdat de duisternis geschept is. Positieve gedachten happen wanhopig naar zuurstof, maar de ruimte wordt in beslag genomen door angst, woede, haat en verdriet. De begroeiing is zo dicht dat geen zonnestraal nog in staat is om het pad van de liefde te beschijnen. Schreeuwend zoekt de mens naar een uitweg, verwoed slaat hij om zich heen. En… vernietigt.

Een negatieve gedachte, slechts een combinatie van woorden? Ik ben bang van niet.