Als de dag van gisteren herinnert Weleer zich de kommer en kwel uit zijn verleden. Van gelukkige tijden weet hij niet meer. Ach, was hij in het dagelijkse leven niet voortdurend door anderen gedwarsboomd, dan had hij gewis andere paden belopen. Dan waren mislukkingen hem bespaard gebleven en kon hij nu met vreugde terugzien op voorbije tijden. Daarom is Weleer er veel aan gelegen dat hij zijn gekoesterd ongenoegen, aan eenieder die het al dan niet wil horen, kan vertellen. Opdat nimmer wordt vergeten wat hij elke dag moet herbeleven.

Verschiet schuift Weleers kommer en kwel terzijde. Wenen om een betreurenswaardig verleden leidt de aandacht af van de toekomst. Hij heeft zichzelf dan ook aangeleerd om het verleden te negeren; om achteloos over zijn leed heen te stappen en er nooit meer naar om te zien. Voor hem telt alle dagen enkel de dag van morgen. Verschiet richt zijn pijlen steevast op de toekomst.

Thans voelt zich als verkere zij tussen twee vuren, zowel Verschiet als Weleer verwachten dat zij de zijde van hun gelijk kiest. Maar Thans kan die keuze niet maken, want zij gelooft alleen in haar eigen gelijk. Ze hecht niet aan onechte tijden. Zowel Weleer als Verschiet leven hun leven voorbij. De een tobt om wat had moeten zijn maar niet is geweest; de ander mijmert over wat niet is maar misschien gaat komen. Stompzinning. Wat gisteren is geschied kan niet veranderd; wat hopelijk gaat gebeuren, is vandaag niet aan de orde.

Hierop gaat Weleer in verweer. Hij heeft toch zeker voor zijn verleden niet gekozen? Het leed is hem overkomen en aangedaan. Andermaal spuit hij zijn kommerverhaal, een toekomst die geurt naar rozen is voor hem nooit een optie is geweest.
Verschiet maant hem tot zwijgen. Weleer moet goed beseffen, dat hij zelf de plank heeft misgeslagen; had hij verantwoordelijkheid genomen voor zijn eigen lot, dan had ook hij zicht op een paradijslijk ooit gehad.

Weleer wil weten waarom Verschiet zijn verdriet zó diep heeft begraven dat hij er nimmer op terug hoeft te kijken, vreest hij soms om hartzeer?
Onmiddellijk slaat Verschiet de uitnodiging om zijn verleden onder ogen te zien af. Waarom herbeleven wat al beleefd is? Hij waarschuwt Weleer. Zolang hij zijn verleden blijft herkauwen, omdat zijn hang naar lijden groter is dan zijn hang naar geluk, zal hij nimmer een stap voorwaarts kunnen zetten.
Weleer schiet uit zijn grauwe slof en mekkert over verwachtingen waaraan wordt voldaan. Opnieuw hengelt hij in sloten naar oude koeien.

Thans roert zich in het huidige moment. Ze vraagt Weleer wat hij zelf heeft ondernomen om gelukkig te worden? Doch het antwoord wordt niet gegeven, want precies die vraag ontglipt aan Weleers belangstelling. Dan richt ze zich tot Verschiet. Waarom verwijst hij zijn geluk naar de toekomst? Kan hij de dag van vandaag niet op waarde te schatten? Ook dat antwoord wordt niet gegeven, want ook Verschiet weet niet van hoe gelukkig te zijn.

Thans gniffelt. Tijden staan niet op zichzelf, er is een samenhang. Lering trekken uit het verleden, maakt mogelijk dat men het heden positief kan beïnvloeden. Nieuw leed zal zich ongetwijfeld aandienen, maar door bewust anders dan in het verleden om te gaan met een situatie die nu voorligt, neemt men regie over eigen leven.
En neen, met de verworven kennis uit het verleden kan men niet de toekomst overzien, maar zolang men met beide benen in het heden vertoeft, kan men deze wel vol vertrouwen tegemoet treden.
Of Weleer en Verschiet dit inzicht willen omarmen, kan Thans vandaag niet zeggen. Dat zal de toekomst moeten uitwijzen.