‘Ach,’ sprak Ego tot Ikje, ‘kom maar achter mij staan, dan zal ik jou beschermen.’
‘Ik weet niet Ego, ik denk dat het beter is dat ik voor mezelf opkom.’
Ego’s ogen groeiden. ‘Ga jij me nou vertellen dat je mij niet nodig hebt?’
‘Excuseer Ego. Ik wil je niet kwetsen. Maar ik zou zo graag zelf een keer een sprong in het diepe wagen.’
‘Interessant. En hoe wou je dat doen?’
‘Ik ga er een jaar tussenuit, ik ga een wereldreis maken.’
‘Een wereldreis?’ Ego hief het vingertje. ‘Dat kan zomaar niet. Wat zullen de mensen daarvan denken? En hoe moet dat met je baan?’
‘Wat de mensen denken interesseert me niet meer en wat mijn baan betreft, die ga ik opzeggen. Als ik terugkom vind ik wel iets anders.’
‘Zo zo Ikje,’ Jij denkt zeker dat de maatschappij op jou zit te wachten.’

‘Ik wil op zoek naar mezelf,’ zei Ikje.
‘Doe jezelf een plezier en bespaar die moeite. Ik heb lang geleden al voor jou uitgezocht wie jij bent.’
‘Maar ik wil het zelf doen!’
Ego deed een stap naar voren en keek Ikje recht in de ogen. ‘Een jaar lang rondtrekken over de wereld? Je weet niet waar je aan begint. Er loert overal gevaar.’
‘Ik loop heus niet in zeven sloten tegelijk. Ik wil groeien Ego.’
‘Ach, lief kleintje. Nietig pietepeuterig Ikje, vertrouw gewoon op mij. Zo’n grote reis is niks voor jou. Dat kun jij helemaal niet aan.’
‘Waarom zou ik dat niet aankunnen?’ vroeg het Ikje.
‘Een wereldreis moet je goed voorbereiden. Je moet de reis tot in detail uitstippelen. Jij weet toch net zo goed als ik dat een degelijke voorbereiding jou niet gegeven is.’
‘Jawel hoor, ik heb alles uitgezocht. En… ik heb voldoende geld gespaard.’
‘Goed. Als het dan perse moet, wanneer vertrekken we?’
Ikje haalde diep adem en antwoordde toen: ‘Het spijt me Ego, maar ik ga jou niet meenemen.’

Ego’s ogen vatten vlam. ‘Dat moest er nog bijkomen, dat je mij hier achterlaat. Wie heeft jouw rug recht gehouden in het leven? Wie was er voor je als je maar weer ’s faalde? Ik Ikje. Ik heb jou altijd helpen vermannen, zodat de buitenwereld je voor vol kon aanzien.’
‘Ik zeg toch net, hoe anderen naar me kijken interesseert me niet meer. Het gaat er in het leven om hoe ik naar mezelf kijk.’

Ego blies zichzelf op tot twee maal de grootte van Ikje. ‘Ik heb je verteld hoe je naar jezelf moet kijken!’
‘Klopt. En ik heb jouw woorden ook altijd geloofd. Maar nu weet ik beter. Je hebt me voorgelogen.’
‘Ik heb je behoed voor onheil,’ schreeuwde Ego en het blies zich op tot aan de boomkruinen.’
Ikje keek ertegenop en zei: ‘Al groei je tot aan de hemel, ik laat me door jou niet langer intimideren.’
‘Je hebt mijn bescherming nodig, anders overleef je niet.’
‘Dat heb ik ook altijd gedacht. Maar toen wist ik niet beter. Nu wel Ego. Jij wil een schijnwerkelijkheid beschermen. Daartoe dwing je mij om gebakken lucht te verkopen. Je hebt mij een masker opgezet omdat jij bewonderd wil worden. Jouw drang naar erkenning maakt dat ik doe wat anderen willen. Jij wil aardig gevonden worden. Maar zeggen wat anderen willen horen, is alles behalve aardig. Dat is onecht, Ego. Ik ben niet echt en jij bent niet echt. En daarom ga ik dat masker afzetten.’
‘Waag het niet! Zonder mij stel jij helemaal niks voor! Je bent een mislukkeling, een miezerig stuk onbenul. Jij bent niemand. Hoor je, niemand. Falen zul je, jankend in een hoekje liggen blèren. En wie mag je komen redden als je ligt te creperen?’
Ikje bukte zich en pakte een takje van de grond.
‘Wat ga je doen?’
‘Misschien heb je gelijk, Ego. Wie weet, val ik inderdaad in een enorm gat en kom ik daar nooit meer uit. Maar zolang jij aan het roer van mijn leven staat, zal ik nooit weten of ik mezelf kan redden. Ik moet erachter komen wie ik ben. En daarom angstig Egootje van me, wil ik je bedanken voor je bewezen diensten. Ik heb jou niet langer nodig.’
Met het takje prikte Ikje Ego lek.