Struinend tussen de grafzerken herleefde ik elke dag de laatste ochtend waarop ik met mijn schrijfkompaan gesproken had. Had ik iets gemist? In mijn beleving was die verhaaldag heel goed verlopen. Het was een dag waarop we ons kostelijk vermaakt hadden met de Mazzelaar en diens luchtigheid. In andere woorden geschreven, er was geen enkele aanleiding die rechtvaardigde dat ik werd verwaarloosd en doodgezwegen. Geen enkele!

Afgelopen December dacht ik, nú gaat ze komen. Het is immers tot traditie verworden dat we samen het oude jaar uitschrijven. In alle vroegte liep ik, het was nog donker, naar de ingang, opdat ik haar niet mis zou lopen. Ik zette zelfs voet buiten de poorten om te kijken of ik ze in de verte zag aankomen. Helaas, het werd een jaarwisseling zonder wafels en oliebollen.
Geheel tegen mijn overtuigingen over tijd in, telde ik de dagen tot aan de Mestreechter Vasteloavend. Dat was immers ook zo’n moment van samen verhalen, gekkigheid die ze zelden aan zich voorbij liet gaan. Doch niks geen rood-geel-groene vertelling op de begraafplaats, niks geen zaate herremenieke of andere trommeltekens van creatief leven. Zelfs de aanvang van de lente moest ik alleen vieren, en een vrolijke Paasgroet bleek ook te veel gevraagd. Wat dacht ze nou, dat ze mij zomaar in een hoek kon smijten?

Gisterenavond had ik er ineens schoon genoeg van. Ik heb al te lang gewacht, dacht ik, het is tijd om deze begraafplaats te verlaten. Mag u drie maal raden wie er vanochtend doodleuk over de paden kwam aanwandelen.

‘Goedemorgen D.’

Ik knielde bij een zwarte grafsteen neer om de steentjeslaag langs de randen glad te strijken. Er viel ook behoorlijk wat onkruid weg te halen. Niet dat ik daarvan opkeek, al die jaren dat ik vertoefde op deze begraafplaats, had nog geen sterveling omgekeken naar dit graf. Verwaarloosd ook.

‘Goedemorgen zei ik net. Heb je me niet gehoord?’

Heel even keek ik in haar blauwe ogen. Daarop wendde ik mijn blik weer af en fatsoeneerde de klimop die naar de buursteen wildgroeide. Anita kwam dichterbij. Voor mij aanleiding om mezelf overend te duwen, het stof van mijn mantel te kloppen en met ferme pas richting het historische gedeelte van de begraafplaats te stappen.

Achter me knarsten de kiezelsteentjes onder haar schoenen. ‘D! Wacht.’

Ik kon zo snel niet besluiten waar ik me het meest aan ergerde; aan het feit dat ze zo lang niet van zich had laten horen of aan de onschuldige toon die ze ten toon spreidde.

‘Waar ren je heen?’

‘Waar onbetreden paden me heenvoeren Anita, ergens hier heel ver vandaan.’

‘Dat kun je niet maken.’

Onmiddellijk hield ik halt. ‘Wat zeg je?’

‘Dat kun je niet maken.’

Ik draaide me om, liep naar haar toe en keek heel diep in haar ogen. ‘Dan mag jij me uitleggen waarom ik dat niet kan maken.’

‘Ik hoopte dat je blij was om me te zien. Zo lang geleden dat we elkaar gesproken hebben.’

‘Inderdaad. Heel lang geleden.’

Ze keek me aan alsof ze de beelden op de begraafplaats een voor een tot leven zag komen. Maar met die blik liet ik mij toch echt niet om het kerkhof leiden. Zij had mij verwaarloosd, niet ik haar.
‘Dus als ik het goed begrijp, verwachtte jij dat ik hier een vreugdedans zou dansen? Omdat jij na een jaar van stilzwijgen, zo goed van harte bent om eindelijk vijf minuten tijd voor mij vrij te maken? In je weet ik waar je allemaal mee bezig bent o zo drukke en nog drukkere leven?!’

‘Niet perse een vreugdedans, maar wel…’

‘Vergeet het maar, we zijn uitgeschreven. Ik vertrek uit jouw verhalen.’

‘O… gaan we op die tour? Prima. Als jij dat wil.’
Ze kwam op me toelopen, gaf me een hand en wenste me nog een creatieve reis toe ook. Daarop draaide ze zich om en liep richting uitgang.

Prima? Helemaal niet prima. En hoezo een goede creatieve reis toegewenst? Verduveld nog an toe! Mij zo bij onmachte laten staan. Ik voelde behoefte om mijn emoties te spuien, maar aangezien de oorzaak zich uit de voeten haastte, kon dat niet. Dus sloeg de frustratie bij me naar binnen. Mijn maag begon te steken en het hart beukte in mijn borstkas. Tegelijkertijd greep het abrupte afscheid me naar de keel en moest ik opgekropt verdriet inslikken. Honderd gedachten tolden in mijn hoofd. Van is ze nou helemaal gek geworden, wat heb ik verkeerd gedaan tot wat als ze een hele goede reden heeft? Die laatste gedachte bleef hangen. Ik had een conclusie getrokken zonder te weten wat er aan de hand was, misschien was ze gekomen om uitleg te verschaffen. Ik moest iets doen, en snel ook, want mochten vriendschap en samenwerking vandaag eindigen, dan toch zeker niet op deze manier. Niet in onenigheid, dat hadden we beiden niet verdiend. Snel zette ik de achtervolging in, net voordat ze naar buiten liep kon ik haar toeroepen: ‘Wacht!’
Ze bleef staan, met haar rug naar mij toe gekeerd en haar hoofd naar de grond gericht. Even later trok ze haar schouder op om haar gezicht aan de mouw van haar vest af te vegen.

‘We moeten praten.’

‘Ik weet het,’ antwoordde ze.

‘Kom, dan gaan we er even bij zitten.’

‘Nee. Dat is niet handig. We zijn de ochtend totaal verkeerd begonnen. In disharmonie kan ik niet helder denken, laat staan de juiste woorden vinden om tegen je te zeggen. Zullen we het over twee weken overdoen, of ben je dan al weg?’

Ik blies opluchting uit. Een verkeerde poging afbreken om later opnieuw te proberen, als de gemoederen bedaard zijn, klonk mij beter in de oren dan tot nimmer weerziens. Wellicht kon ik de kwestie van een afstand bezien en tot nieuwe conclusies komen. ‘Akkoord. Ik zal er zijn. Als je me maar niet laat zitten.’

Wordt vervolgd.

Met groet,