Isabelle heeft gespaard. Niet veel, want ze kan amper toekomen van haar ploetercenten, maar het is genoeg om nu en dan een drankje te nuttigen en ergens een kleinigheid te versnaperen.
Sinds enkele jaren is ze aangesteld als afwashulp in een café-restaurant. Maar eigenlijk doet ze veel meer dan dat. Ze haalt boodschappen, helpt de kok bij het bereiden van de maaltijden, poetst zowel keuken, restaurant alsook de dienstwoning van de uitbater en tussentijds doet ze de was. Van vrije dagen weet ze niet, maar ze mag wel op het zolderkamertje wonen.
Haar onderjurk is gemaakt van flanellen lakens. Beddengoed dat de eigenaar had weggegooid omdat de tijd er gaten in gebeten had. Toen niemand keek had Isabelle het opgepakt en mee naar boven genomen. Maar het echte pronkjuweel is haar galajapon. Van honderden verschillende reststofjes en afgedankte kleren knipte ze driehoekjes die ze met de hand aan elkaar naaide. Na drie jaar was de lap groot genoeg om er een droomjapon van te maken.
Nog even en dan mag ze hem aantrekken. Eerst het haar modelleren. De oranjerode lokken worden geborsteld totdat ze glanzen. Isabelle maakt een dikke knot, niet te stijfjes, hier en daar mag best een stoute lok in haar hals dartelen. Verlegen glimlacht ze in de spiegel als ze eikeltjes in het haar vastmaakt en takjes insteekt. Zo. Klaar voor het grote moment. Zwierend cirkelt ze richting de stoel waarover haar jurk hangt, pakt hem op en stapt erin. Aan de voorkant zitten vanaf haar middel tot aan haar ademsappel welgeteld drieëntwintig knoopjes. Allemaal verschillende, vindt ze leuk.

In de la van het nachtkastje ligt het vlindermasker. Ook zelfgemaakt, maar dat spreekt voor zich. Er zitten kunstveertjes op in kleuren die naar de herfst verwijzen. Twee jaar geleden alweer dat Isabelle ze op aswoensdag van de straat opraapte, alle bruine veertjes kreeg ze van de stadsvogels cadeau. Het masker heeft rode linten die op het achterhoofd aan elkaar worden gestrikt. Handschoentjes, ze had toch handschoentjes? Ah… die liggen op het vensterbankje, naast haar geldbuidel.

Even later staat ze boven aan de trap te luisteren of ze de kastelein hoort. Precies op dat moment begint een harmonie van de valse toren te blazen. De tonen worden gedragen door het ritme van de trommels. Oei. Er wordt een beetje uit de maat geroffeld. Of de trommelaars al beschonken zijn? Glimlachend wentelt ze van de tweede naar de eerste verdieping. Nog twaalf treden, twee gangen en zestien stappen verwijderd van het feest dat voor iedereen bedoeld is. Haar rug tegen de muur gedrukt sluipt ze naar de begane grond. Daar aangekomen steekt ze de gang over en stapt in het halletje waar de gastentoiletten zijn. Nu of nooit, Isabelle. Niet twijfelen. Ze schuifelt richting ingang van het café. Met bonkend hart opent ze de deur. Een klein stukje. Ah… de Patrones zij met Isabelle, niemand te zien. Ze glipt naar binnen, kijkt snel om zich heen en dribbelt naar de voordeur.
‘Dag meidje!’
Ogenblikkelijk blijft ze staan. Aarzelend loert ze over haar linker schouder naar de kastelein die achter de toog vandaan stapt.
‘Ben jij net hiernaast geweest?’
Ze knikt instemmend.
‘Heb jij daar misschien een meisje zien poetsen of met wasgoed zien sjouwen? Ze is ongeveer zo groot als jij.’ Zijn blik glijdt langs haar lichaam. ‘Maar ze is lang zo mooi niet. Het is nogal een slonzig type. Heb je haar gezien? Ik sta hier alles alleen te doen. De barvoorraad moet nog aangevuld en de keldervloer is ook nog niet geboend.’
Isabelle schudt haar hoofd.
‘Donders nog an toe, waar zit die griet?’
Ze haalt haar schouders op en schrijdt naar de voordeur om daar over de drempel naar buiten te stappen. Ze werpt nog een blik naar binnen.
‘Veel plezier meisje!’
Met beide handen tilt ze haar rok een stukje omhoog en buigt gelijk een hofdame om haar baas te bedanken. Dan sluit ze schaterlachend aan bij de kwelende mensenrij die achter de fanfare huppelt.