Dan was ik in mijn jonge jaren de belhamel geweest die ik altijd al wilde zijn. Een dondersteen die de krenterige bakkersvrouw in d’r dikke derriere schopt en koekjes van haar bakplaat grist.
Mocht ik mijn pad opnieuw kunnen belopen, dan ging ik gekleed als een aftandse schooier. Ik zou de dochters van de over het paard getilde notabelen met hun trouwerij gelukwensen en de vrolijke ongenode gast uithangen. Me volvoeren met hartige traktaties en aan de met hoogmoed opgedirkte wijventafel van stand aanschuiven. Ik sluit niet uit dat ik ongegeneerd een bil van mijn stoel zou lichten, opdat de dames een voor een in onmacht zouden vallen. Ach mensen, ik had eenieder zo vals als een krijsende papegaai moeten toezingen en het licht in de duisternis moeten dansen.

Nu zwalk ik tussen de grafzerken, mijmerend over hoe mijn leven had kunnen zijn. Op gedenkdagen zoals Allerheiligen en Allerzielen komt mijn hartzeer naar boven. Ik observeer de mensen die samenkomen om hun overleden dierbaren bloemen te brengen. Ik wou dat ik een bloem kon leggen. Ik wou dat ik een roos kon leggen bij het graf van mijn grote liefde wiens toewijding ik als vanzelfsprekend beschouwde; bij de gedenkstenen van mijn nakomelingen die elkander bevochten om mijn aandacht. Zij kregen niet de waardering die ze verdienden. Al wat ik hoorde was de roep van de plicht. Vooreerst de schapen op het droge, daarna ruimte voor een warm gezinsleven.

Ik verwees het geluk naar een toekomst waar ik nimmer aankwam. Noch mijn eega, noch mijn nazaten hebben ooit geweten hoeveel ze voor mij betekenden. Ze zijn allen geborgen op een plaats die voor mij onbereikbaar is geworden. Ik kan niet bij hun graven. Mij resten enkel herinneringen in mijn gebroken hart.

Ach, had ik toch het einde zien naderen, dan had ik mijn liefde voor hen uitgeschreeuwd. Zo vaak dat ze het niet meer konden aanhoren. Wellicht had ik dan wel vrede kunnen sluiten met de dood.

Heeft u iemand nog iets liefs te vertellen? Spreek het uit, mensen. Spreek bij leven.