Met het vallen van de sneeuw werd de winter ingeleid, de bloesem aan de bomen kondigde de lente aan en de rozenbloei stak de kop op in de zomer. Dat er gure herfstwinden woeien zag men aan de kleurrijke bladeren die de bomen van zich afschudden. Moeder Natuur had het allemaal georganiseerd, nog voordat verstandelijke vermogens zich aan instincten hadden opdrongen. In de koude trok men zich terug en met de eerste lentezon kwam het leven weer tot leven. Totdat Tijd zich ermee ging bemoeien.

Zeker, Tijd had zo zijn voordelen. Het maken van afspraken werd makkelijk en op gezette momenten bijeenkomen om zaken te doen bleek vruchtbaar. Het leverde winsten op. En dat klonk de mens als muziek in de oren, want door profijt liet hij zich graag leiden. Maar Tijd was geraffineerd. Geduldig ook. Stukje bij beetje nestelde hij zich in het menselijk brein en wachtte af. Totdat hij zijn kans schoon zag en Vrijheid in een agenda opsloot. Tijd kreeg de controle over het leven in zijn schoot geworpen door een dagboek. Een dagboek dat de mens deed geloven dat een mooie toekomst afhankelijk was van overzicht.

Uitvindingen om op de hoogte te blijven van hetgeen zich nog moest aandienen werden technischer en gekker. Spontaniteit werd opgeofferd voor planning. Nooit eerder kon men zo nauwkeurig bepalen wanneer te eten, drinken, pauzeren, ontspannen, mediteren, of te roken. Nu en dan lukte het zelfs om ruimte te scheppen om lief te zijn voor elkaar. Of, de kers op de taart, een reservering te plaatsen om elkander te kunnen beminnen. Waar een agenda toch niet allemaal in kon voorzien.
Wellicht is het raadzaam om het onheil dat agenda heet, af en toe in de verdomhoek te smijten zodat het Nu de gelegenheid krijgt om deel te nemen aan het leven. Het Nu laat zich namelijk niet in een planning vatten, al zijn er zat mensen die dat elke dag proberen.