Vanochtend, toen ik lag te luieren op een houten bankje, riep Merel mij tot de orde. Ik opende mijn ogen en zag de zwarte vogel zitten op een boomtak die roze bloesemde. Vol overgave blies hij hoge tonen, zijn gele snavel vibreerde in het ritme van zijn lentelied. Na het fluitconcert sprak hij me aan.
‘Dyamos, wat is er aan de hand? Volbreng jij je taken niet? Dat is ongehoord, juist nu moet je verhalen vertellen.’
Ogenblikkelijk ging ik recht zitten. ‘Daar ben ik mij terdege van bewust Merel, maar ik kan de juiste woorden niet tevoorschijn schrijven. Er vloeien slechts flarden van zinnen uit mijn schrijfveer. Flarden die verraden dat ik zoekende ben, daar kan ik niet mee voor de dag komen.’

Merel hupte naar het topje van de tak. ‘Dat is geestig, een alwetend verteller die het niet meer weet.’
‘Noem dat maar geestig,’ antwoordde ik. Er wordt een strijd geleverd met een vijand die onzichtbaar is voor het menselijk oog; met een vijand die zich in moordend tempo over de wereld verspreidt. Dat is een strijd Merel die met mooie woorden niet te bevechten is. Nooit eerder voelde ik mij zo onmachtig.’

De vogel spreidde zijn vleugels en nam een vlucht naar beneden. Hij ging op de rugleuning van het bankje zitten. ‘Ik luister mijn vrind.’
Ik vertelde Merel over mijn zorgen. Ik zei hem dat ik buiten mijn normale pad van doen getreden was door elke dag het nieuws te volgen op het internet. Ik had me laten meeslepen in een vloedgolf van negatieve uitingen. Meningen werden veelal gespuid in de vorm van afkeuren. In plaats van kritisch beschouwd, werd het kabinet belasterd. En dat begreep ik wel, maar ik ervoer de vanzelfsprekendheid waarmee dàt gepaard ging als schokkend. Medewerkers van hulpdiensten en politieagenten werden onheus bejegend, bespuugd zelfs. En harde werkers in supermarkten waren doelwit van onvrede; ze werden in onveiligheid gebracht door hamsteraars, alsof hun welbevinden er niet toe deed! Ik was ontdaan. Niet op de laatste plaats omdat ik aanzag dat niet iedereen zich schaarde achter de strijders aan het front. Artsen, verplegers en andere zorgverleners zetten zich in met gevaar voor eigen gezondheid. Ze smeekten de mensen om binnen te blijven omdat zij dagelijks krachten en middelen tekort kwamen. Dagelijks gleed leven uit hun handen, doch velen negeerden hun oproepen. Velen trokken eropuit en stelden zichzelf zo niet anderen bloot aan risico in ruil voor vertier. Ik kon het niet bevatten.

Indringend glommen Merels kraaloogjes. ‘Negativiteit leidt tot oponthoud van aanpak.’
‘Zoveel wil ik zeggen,’ antwoordde ik.
‘Maar somberheid vertraagt ook, Dyamos. Niemand die erbij gebaat is. Iedereen heeft een taak te volbrengen. Zo heb ik te zorgen voor een vogelnestelijk onderkomen waarin ik een gezinnetje kan stichten, dat mag ik graag fluitgewijs doen. Verzorgers voelen zich geroepen om te zorgen en een bloemist houdt ervan om de dagen op te fleuren. Aan jou is het om woorden achtereen te zetten, zodanig dat mensen er gedachten aan besteden. Je liet je afleiden door negatieve energie van anderen en nu heb je jezelf wijsgemaakt dat je niet meer kunt leveren. Maar jij bent verantwoordelijk, het is namelijk een keuze om andermans paden te belopen. Verdikkeme Dyamos, dat ik jou dit moet vertellen. Sta op en schrijf. Deel je verhalen!’

Mij restte slechts het zwijgen. Merel zag het, hij richtte zijn kopje op en floot mij andermaal een lentelied. Zijn toewijding deed mij glimlachen en mijn hart oplichten. Toen de vogel gevlogen was, ben ik gaan schrijven.

Ik deel dit verhaal met u juist omdat ik deze lente voor het verkeerde pad koos. Hopelijk wordt uit mijn fouten lering getrokken. Zie, ik raakte zo verblind door doemdenken en zwartkijkerij dat ik niet meer in mijn eigen kracht stond. Ik verzaakte. Daarmee bewees ik noch een ander noch mezelf een dienst. Had ik geluisterd naar de troostliederen die overal klinken of gekeken naar de hartverwarmende initiatieven die als paddenstoelen uit de grond schieten, dan had ik de energie gehad om met een verhaal een lichtje te ontsteken voor iemand die het nodig had. Ik heb een inhaalslag te maken.

Ik zou u willen vragen mensen om met mij een lampje aan te steken, want door ons aller licht te bundelen kan er krachtstroom ontstaan. Een stroom aan positieve energie die sterk genoeg is om de eenzame ouderen van doorzettingsvermogen te voorzien; een stroom aan energie die maakt dat zorgverleners zich zo gesteund voelen dat zij door kunnen gaan met waar ze zo goed in zijn. Ik zou u willen vragen een kaarsje te branden voor de overledenen. En voor de naasten die hun dierbaren nu voor altijd moeten missen, oprecht medeleven verzacht.

Laten we verbinding maken met het licht opdat in de schaduw van deze lente de saamhorigheid tot volle bloei mag komen. Op afstand samen, voor elkander.