Het is de eenvoud waarmee de liefde wordt gesymboliseerd die mij roert. “Dag schoonheid,” kleine woorden, grootse taal. Ik lees eruit dat echte schoonheid diep van binnen schuilt. In de puurste zin van het woord, en omwille van die puurheid werd van deze mens gehouden.

Echte schoonheid straalt van binnen naar buiten, het is geen tastbaar gegeven. Schoonheid ontstaat als het individu uiting durft te geven aan het eigen ik; authentiek durft te zijn in plaats van voldoen aan uitgezette standaarden.

Ik word altijd een beetje onpasselijk van standaarden moet ik u bekennen. Omdat het individu naar erkenning en goedkeuring van anderen hunkert, of zich in bochten wringt om ergens bij te horen. De hunkeraar kiest ervoor om zichzelf aan te lijnen en in andermans pas mee te stappen. Hét recept voor een conflict tussen de aangenomen persoonlijkheid en de persoonlijkheid die wordt overstemd. Wie wint?

Ik weet niet of de mens op aarde is om zichzelf te vinden, maar ik vind het wel een mooie gedachte. Wie zichzelf erkent, weet op authentieke wijze expressie te geven aan wat diep van binnen leeft. En als dat hartenvuur eenmaal brandt, verdwijnt de hang naar goedkeuring en is zuivere verbinding maken met een ander niet langer beangstigend. Want als het ik eindelijk zijn eigen schoonheid ziet, dan wordt het zichtbaar voor wie het op waarde weet te schatten.
Ik zeg, dag schoonheid,