VASTELOAVEND

Trommels roffelen over de kasseien, trompetten blazen door de straten en vloekende kleuren trekken gebroederlijk richting oude stadskern. Bolderwagens, opgetuigd als koetsen, denderen achter de mensenmassa aan. Ze zijn beladen met kleuters die het aloude gebruik met de paplepel krijgen ingegoten. Want let wel, de traditie mag nimmer verloren gaan. Carnaval, of zoals in deze contreien wordt gezegd: “Vasteloavend in Mestreech!’

Op het Vrijthof klinken de oorverdovende schoten van het “Momus kanon” waarna de Patrones van het Maastrichter Carnaval omhoog wordt gehesen. “T Mooswief.” Een rondborstig marktwijf dat symbool staat voor hen die in dagen van weleer hun groenten op de markt poogden te slijten. Drie dagen lang zwaait den Prinsen des Carnavals de scepter. Samen met zijn Tempeleers begroet hij vanaf het bordes voor het Theater “d’n Ingel vaan Mestreech” en aanschouwt hij de “Boonte Störrem” die hossend voorbij trekt. Wind, storm, of regen, geen beschonken fanfare die zich laat weerhouden om de lofzang voor de “Vasteloavend” te blazen. En zoals een heuse “zaate hermenie” betaamt, trekken ze in vol ornaat naar buiten. Want buiten, daar gebeurt het.

Als de duisternis valt laten duizenden lampjes hun lichtjes schijnen. Ze deinen tussen de dwarrelende confetti op het ritme van de trommels. De rood-geel-groene kostuums kennen de regenboogcreaties niet, maar ze walsen met hen op de pleinen als waren het hun beste vrienden. Dorstige maskers laten de glazen vullen daar waar de schorre kelen noten slaken die naast de toonladders grijpen. Met het stromen van het bier wankelt de bodem onder hun voeten. Met het wankelen van het evenwicht, groeit het houvast aan elkander. En met het houvast aan elkander, groeit de saamhorigheid.

Natuurlijk reikt het carnavaleske gedruis over de stadsgrenzen. In heel Brabant en Limburg is men ervan ondersteboven. Daarom wens ik ook eenieder die op welke manier waar dan ook uiting geeft aan het Carnaval drie fantastische dagen toe. Maar ik ben destijds nou eenmaal neergestreken op de begraafplaats aan de Tongerseweg en dus mag ik genieten van de Maskerade in een van Neerlands oudste steden. En genieten zal ik, want op dagen als deze danst iedereen met iedereen. Op dagen als deze houdt iedereen van iedereen. Ach mensen, kon het wereldwijd maar elke dag “Vasteloavend in Mestreech” zijn.